بیش فعالی چیست؟ نکات علمی در مورد ADHD
بیش فعالی حالتی از فعال بودن غیرعادی یا غیرعادی است مخفف بیش فعالی ADHD است که در این مقاله زیاد با آن روبرو می شویم. مدیریت آن برای افرادی که در اطراف فرد بیش فعال هستند، مانند معلمان، کارفرمایان و والدین، اغلب دشوار است. اگر بیش فعالی دارید، ممکن است به دلیل شرایط خود و نحوه واکنش مردم به آن مضطرب یا افسرده شوید.
ویژگی های رایج بیش فعالی عبارتند از:
- حرکت ثابت
- رفتار خشونت آمیز
- رفتار تکانشی
- به راحتی منحرف شدن
اگر در تلاش برای ثابت ماندن یا تمرکز هستید، ممکن است در نتیجه مشکلات دیگری ایجاد کنید. به عنوان مثال، ممکن است:
- منجر به مشکلات در مدرسه یا کار شود
- تیرگی روابط با دوستان و خانواده
- منجر به تصادفات و جراحات می شود
- خطر سوء مصرف الکل و مواد مخدر را افزایش می دهد
بیش فعالی اغلب نشانه یک بیماری روانی یا جسمی است. یکی از شرایط اصلی مرتبط با بیش فعالی، اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) است. ADHD باعث می شود بیش فعال، بی توجه و تکانشی شوید. معمولا در سنین پایین تشخیص داده می شود. اگرچه، برخی از افراد ممکن است ابتدا به عنوان بزرگسالان تشخیص داده شوند. بیش فعالی قابل درمان است. برای بهترین نتایج، تشخیص زودهنگام و درمان مهم است.
مزایای کار در خانه چیست؟ اینجا بررسی می کنیم
انواع بیش فعالی
بسته به اینکه کدام نوع علائم در فرد قوی‌تر است، سه نوع مختلف ADHD وجود دارد:
- ارائه عمدتاً بی توجه: سازماندهی یا تکمیل یک کار، توجه به جزئیات یا پیروی از دستورالعمل ها یا مکالمات برای فرد سخت است. فرد به راحتی حواسش پرت می شود یا جزئیات کارهای روزمره را فراموش می کند.
- ارائه عمدتاً بیش فعال- تکانشی: فرد زیاد بیقرار می شود و صحبت می کند. نشستن طولانی مدت (مثلاً برای صرف غذا یا در حین انجام تکالیف) دشوار است. کودکان کوچکتر ممکن است به طور مداوم بدود، بپرند یا بالا بروند. فرد احساس بی قراری می کند و با تکانشگری مشکل دارد. شخصی که تکانشی است ممکن است حرف های دیگران را زیاد قطع کند، چیزهایی را از مردم بگیرد یا در زمان های نامناسب صحبت کند. برای فرد سخت است که منتظر نوبت خود بماند یا به دستورات گوش دهد. فردی که تکانشگر است ممکن است بیش از دیگران تصادفات و جراحات داشته باشد.
- ارائه ترکیبی: علائم دو نوع فوق به یک اندازه در فرد وجود دارد.
از آنجا که علائم ممکن است در طول زمان تغییر کنند، ممکن است تظاهر نیز در طول زمان تغییر کند.
چه چیزی باعث بیش فعالی می شود؟
بیش فعالی می تواند ناشی از شرایط روحی یا جسمی باشد. به عنوان مثال، شرایطی که بر سیستم عصبی یا تیروئید شما تأثیر می گذارد ممکن است به آن کمک کند.
شایع ترین علل عبارتند از:
- بیش فعالی
- پرکاری تیروئید
- اختلالات مغزی
- اختلالات سیستم عصبی
- اختلالات روانی
- استفاده از داروهای محرک، مانند کوکائین یا متامفتامین (مث)
دانشمندان در تلاش برای یافتن راه‌های بهتری برای مدیریت و کاهش احتمال ابتلا به ADHD، در حال مطالعه علت (ها) و عوامل خطر هستند. علت(ها) و عوامل خطر ADHD ناشناخته است، اما تحقیقات فعلی نشان می دهد که ژنتیک نقش مهمی را ایفا می کند. مطالعات اخیر عوامل ژنتیکی را با ADHD مرتبط می کند.
علاوه بر ژنتیک، دانشمندان در حال بررسی سایر علل احتمالی و عوامل خطر از جمله:
- آسیب مغزی
- قرار گرفتن در معرض خطرات محیطی (مانند سرب) در دوران بارداری یا در سنین پایین
- مصرف الکل و تنباکو در دوران بارداری
- زایمان زودرس
- وزن کم هنگام تولد
تحقیقات از دیدگاه عمومی که ADHD ناشی از خوردن بیش از حد قند، تماشای بیش از حد تلویزیون، فرزندپروری، یا عوامل اجتماعی و محیطی مانند فقر یا هرج و مرج خانوادگی است، پشتیبانی نمی کند. البته، بسیاری از چیزها، از جمله این موارد، ممکن است علائم را بدتر کند، به خصوص در افراد خاص. اما شواهد به اندازه کافی قوی نیستند که به این نتیجه برسیم که آنها دلایل اصلی ADHD هستند.
تشخیص بیش فعالی
تصمیم گیری در مورد اینکه آیا کودک مبتلا به ADHD است یا خیر، فرآیندی با چندین مرحله است. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص ADHD وجود ندارد و بسیاری از مشکلات دیگر مانند اضطراب، افسردگی، مشکلات خواب و انواع خاصی از ناتوانی های یادگیری می توانند علائم مشابهی داشته باشند. یکی از مراحل این فرآیند شامل انجام یک معاینه پزشکی، از جمله تست های شنوایی و بینایی، برای رد سایر مشکلات با علائمی مانند ADHD است. تشخیص ADHD معمولاً شامل چک لیستی برای ارزیابی علائم ADHD و گرفتن سابقه کودک از والدین، معلمان و گاهی اوقات از کودک است.
نشانه های بیش فعالی چیست؟
کودکان مبتلا به بیش فعالی ممکن است در مدرسه مشکل تمرکز داشته باشند. آنها همچنین ممکن است رفتارهای تکانشی نشان دهند، مانند:
- خارج از نوبت صحبت کردن
- محو کردن چیزها
- ضربه زدن به دانش آموزان دیگر
- مشکل ماندن در صندلی خود
بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی ممکن است تجربه کنند:
- بازه توجه کوتاه
- مشکل در تمرکز در محل کار
- مشکل در به خاطر سپردن اسامی، اعداد یا تکه های اطلاعات
اگر از تجربه بیش فعالی مضطرب هستید، ممکن است دچار اضطراب یا افسردگی شوید. در بسیاری از موارد، بزرگسالانی که بیش فعالی را تجربه می کنند، علائم آن را در کودکی نشان می دهند.
چگونه بیش فعالی تشخیص داده می شود؟
اگر شما یا فرزندتان بیش فعالی را تجربه می کنید، با پزشک خود صحبت کنید. پزشک در مورد علائم، از جمله زمانی که شروع شد، سوال خواهد کرد. آنها در مورد تغییرات اخیر در سلامت کلی شما و داروهایی که ممکن است مصرف کنید می پرسند. پاسخ به این سوالات به پزشک شما کمک می کند تا نوع بیش فعالی را که شما تجربه می کنید، تعیین کند. این به آنها کمک می کند تا یاد بگیرند که آیا بیش فعالی ناشی از یک بیماری جدید یا موجود یا یک عارضه جانبی دارو است.
پزشک شما همچنین ممکن است یک نمونه خون یا ادرار برای بررسی سطح هورمون شما بگیرد. این به آنها کمک می کند تا متوجه شوند که آیا شما عدم تعادل هورمونی دارید. به عنوان مثال، عدم تعادل هورمون تیروئید ممکن است باعث بیش فعالی شود. برای درمان موثر بیماری، تشخیص مناسب بسیار مهم است.
بیش فعالی چگونه درمان می شود؟
اگر پزشک فکر می کند که بیش فعالی ناشی از یک بیماری زمینه ای است، ممکن است داروهایی برای درمان آن عارضه تجویز کند. بیش فعالی ممکن است ناشی از یک بیماری روانی نیز باشد. در این صورت ممکن است پزشک شما را به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهد. متخصص ممکن است دارو، درمان یا هر دو را تجویز کند.
درمان
درمان شناختی رفتاری (CBT) و گفتار درمانی اغلب برای درمان بیش فعالی استفاده می شود. هدف CBT تغییر الگوهای تفکر و رفتار شماست. گفتار درمانی شامل بحث در مورد علائم خود با یک درمانگر است. درمانگر می تواند به شما کمک کند تا استراتژی هایی برای مقابله با بیش فعالی و کاهش اثرات آن ایجاد کنید.
15 راه برای افزایش نرخ پاسخگویی به نظرسنجی
دارو
ممکن است نیاز به مصرف داروهایی برای کمک به کنترل بیش فعالی داشته باشید. این داروها ممکن است برای کودکان یا بزرگسالان تجویز شود. آنها در افراد مبتلا به ADHD اثر آرام بخش دارند. داروهای مورد استفاده برای درمان بیش فعالی عبارتند از:
- دکس متیل فنیدات (فوکالین)
- دکستروآمفتامین و آمفتامین (آدرال)
- دکستروآمفتامین (دکسدرین، دکستروستات)
- لیسدگزامفتامین (ویوانس)
- متیل فنیدات (ریتالین)
برخی از این داروها در صورت استفاده نادرست ممکن است باعث ایجاد عادت شوند. پزشک یا متخصص سلامت روان شما مصرف داروی شما را کنترل می کند. همچنین ممکن است پزشک به شما توصیه کند که از محرک هایی که ممکن است علائم را تحریک کنند اجتناب کنید. برای مثال، ممکن است شما را تشویق کنند که از کافئین و نیکوتین خودداری کنید.
اگر بیش فعالی درمان نشود، ممکن است کار، تحصیل و روابط شخصی شما را مختل کند. ممکن است نشانه یک بیماری زمینه ای باشد که نیاز به درمان دارد. اگر شک دارید که شما یا فرزندتان بیش فعالی دارید، با پزشک خود صحبت کنید. بسته به علت زمینه ای، آنها ممکن است دارو، درمان یا هر دو را توصیه کنند. آنها همچنین ممکن است شما را برای مراقبت به یک متخصص ارجاع دهند. درمان می تواند به شما در مدیریت بیش فعالی و محدود کردن اثرات آن بر زندگیتان کمک کند.
علائم شایع اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD)
اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که می تواند بر توانایی شما برای عملکرد در بسیاری از جنبه های مختلف زندگی مانند مدرسه، محل کار و حتی در خانه تأثیر بگذارد. اگرچه ADHD می تواند چالش های قابل مشاهده ای در زندگی روزمره ایجاد کند، علائم در کودکان و بزرگسالان متفاوت است و گاهی اوقات تشخیص آن دشوار است. ADHD عموماً در دوران نوجوانی در کودکان تشخیص داده می شود و میانگین سنی برای تشخیص ADHD متوسط 7 سال است.
بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است در اوایل زندگی علائم مفصلی از خود نشان داده باشند که نادیده گرفته شده است، که منجر به تشخیص دیرهنگام در مراحل بعدی زندگی می شود. در زیر، برخی از علائم و نشانه‌های رایج ADHD در کودکان و بزرگسالان، و همچنین نکاتی برای زندگی با ADHD و جایی که می‌توان از آن حمایت کرد، بحث خواهیم کرد.
علائم ADHD در کودکان
ADHD در درجه اول علائم مربوط به بی توجهی، بیش فعالی- تکانشگری یا ترکیبی از هر دو را ایجاد می کند. با ADHD، ممکن است فردی در توجه و سازماندهی با مشکل مواجه شود، بی قراری یا بی قراری بیش از حد، و مشکل در کنترل خود یا رفتارهای تکانشی باشد. در کودکان یا کودکان نوپا مبتلا به ADHD، این می تواند منجر به علائم در خانه، در مهد کودک، یا در مدرسه، مانند:
- مشکل تمرکز بر فعالیت ها و به راحتی پرت شدن
- توجه کم هنگام بازی یا انجام تکالیف مدرسه
- بی قراری، تکان خوردن، یا در غیر این صورت با یک جا نشستن مشکل دارید
- به طور مداوم به حرکت یا دویدن مکرر به اطراف نیاز دارید
- درگیر شدن در فعالیت هایی با صدای بلند یا مخل
- زیاده روی در صحبت کردن و قطع حرف دیگران
علائم ADHD در نوجوانان
همانطور که کودکان مبتلا به ADHD بزرگتر می شوند، علائمی که تجربه می کنند ممکن است تغییر کند. در برخی موارد، علائم خاصی که در دوران کودکی مشاهده می‌شوند ممکن است در نوجوانی کمتر مشکل ساز شوند، در حالی که علائم جدید می‌توانند در میان مسئولیت‌های در حال تغییر که با افزایش سن همراه است، ظاهر شوند.
در نوجوانان و نوجوانان مبتلا به ADHD، علائم دیگری که ممکن است ظاهر شوند عبارتند از:
- مشکل در تمرکز بر تکالیف مدرسه یا کارهای دیگر
- اشتباهات مکرر در حین انجام کار
- مشکل در اتمام کارها، به خصوص تکالیف مدرسه یا کارهای خانه
- مشکل با سازماندهی کار و مدیریت زمان
- فراموش کردن مکرر چیزها یا از دست دادن وسایل شخصی
- پرهیز مکرر از انجام وظایف ذهنی
- افزایش ناامیدی و حساسیت عاطفی را تجربه می کند
- مشکل در هدایت روابط اجتماعی و خانوادگی
- افزایش درگیری با والدین به دلیل علائم ADHD که زندگی خانگی را تحت تأثیر قرار می دهد
درک این نکته مهم است که در حالی که این علائم بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری می تواند گاهی اوقات باعث شود نوجوانان و نوجوانان مبتلا به این بیماری “نابالغ” به نظر برسند، اما آنها صرفاً بخشی از ADHD هستند و ربطی به سطح بلوغ کودک ندارند.
علائم ADHD در بزرگسالان
اگرچه اکثر افراد مبتلا به ADHD در دوران کودکی تشخیص داده می‌شوند، اما گاهی اوقات علائم و نشانه‌های این بیماری نادیده گرفته می‌شوند یا به اشتباه تفسیر می‌شوند. اما تا زمانی که علائم ADHD قبلا برای آن فرد وجود داشته باشد، آنها هنوز هم می توانند در بزرگسالی تشخیص داده شوند. در بزرگسالان، به دلیل مسئولیت‌های متفاوتی که ممکن است فرد در بزرگسالی داشته باشد ، علائم ADHD ممکن است متفاوت از علائم در نوجوانی یا کودکی ظاهر شود. طبق ادبیات ، بزرگسالان تمایل دارند که این موارد را تجربه کنند:
- مشکلات در کالج یا کار
- مشکل در گذراندن کلاس ها یا تکمیل کار
- مشکلات مربوط به عزت نفس و بهزیستی ذهنی کلی
- مشکلات سوء مصرف مواد، به ویژه با الکل
- چالش های رابطه با شرکا، خانواده یا همکاران
- تصادفات یا جراحات مکرر
ADHD می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. برخی از بزرگسالان ADHD دارند اما هرگز تشخیص داده نشده اند. این علائم می تواند باعث ایجاد مشکل در محل کار، خانه یا روابط شود. علائم ممکن است در سنین بالاتر متفاوت به نظر برسند، به عنوان مثال، بیش فعالی ممکن است به عنوان بی قراری شدید ظاهر شود. هنگامی که نیازهای بزرگسالی افزایش می یابد، علائم می توانند شدیدتر شوند.
علائم ADHD در زنان و دختران
در حالی که ADHD بر افراد در هر سن و جنس تأثیر می گذارد، پژوهش نشان می دهد که ADHD تقریباً چهار برابر بیشتر از زنان شایع است. تفاوت در ADHD بین جنس و جنسیت فقط به میزان شیوع نیست. در واقع، ADHD می تواند در زنان متفاوت از مردان ظاهر شود، که می تواند به کاهش میزان تشخیص در زنان و دختران کمک کند.
مقاله اخیر منتشر شده در BMC Psychiatry، تحقیقاتی را در مورد علائم مختلف، شرایط همزمان و سطح عملکرد در زنان مبتلا به ADHD بررسی کرد. بر اساس این تحقیق، زنان اغلب ترکیبی از علائم بی توجهی و بیش فعالی تکانشی را تجربه می کنند که بسیاری از آنها نسبت به همتایان مرد خود شدت کمتری دارند، به خصوص در دسته بیش فعال- تکانشی.
سایر تفاوت های قابل توجه در ارائه ADHD در زنان و دختران عبارتند از:
- مشکلات شدیدتر با تغییرات خلقی و تنظیم عاطفی
- احتمال بیشتر مشکلات اجتماعی شدید، به ویژه با قلدری
- افزایش خطر ابتلا به عفونت های مقاربتی (STIs) و بارداری به دلیل افزایش تعداد شرکای جنسی
- چالش های شدیدتر در حوزه های دانشگاهی و عزت نفس
- افزایش رفتارهای مورد استفاده برای جبران مشکلات در خانه، مدرسه یا محل کار
علاوه بر این، به نظر می رسد علائم ADHD با افزایش سن و در دوره های انتقال، مانند بلوغ و بزرگسالی، شدیدتر می شوند. تغییرات هورمونی، مانند تغییراتی که با قاعدگی، بارداری یا یائسگی رخ می دهد، نیز می تواند باعث افزایش یا بدتر شدن علائم ADHD شود.
سایر عوامل موثر بر ADHD
هنگامی که به ارائه علائم ADHD نگاه می کنیم، به نظر می رسد سن بزرگترین عامل برای تفاوت در علائم بین افراد است. اما تفاوت های قومیتی و فرهنگی نیز می تواند نقش بسزایی در تشخیص و درمان این عارضه داشته باشد.
بر اساس تحقیقات، تفاوت در باورها، ارزش‌ها و حتی رویکردهای پزشکی می‌تواند بر نحوه مشاهده برخی رفتارها – که بسیاری از آنها نتیجه مستقیم ADHD هستند تأثیر بگذارد. در واقع، مطالعات مختلف نشان داده‌اند که کودکانی که به گروه‌های قومی به حاشیه رانده شده‌اند، با احتمال کمتری تشخیص و درمان صحیح مورد نیاز برای ADHD خود را دریافت می‌کنند. سایر عوامل فرهنگی که می توانند بر درک، تشخیص و درمان ADHD تأثیر بگذارند عبارتند از:
- عدم آگاهی از شرایط
- ترس از انگ اطراف این وضعیت
- عدم اعتماد به نظام پزشکی
- کاهش توانایی تشخیص زمانی که علائم مشکل ساز هستند
- تفاوت در نحوه نگرش به رفتارهای خاص بین جنسیت ها
- موانع زبان برای غیر انگلیسی زبانان
- عدم دسترسی یا دسترسی محدود به خدمات بیمه یا مراقبت های بهداشتی
- فقدان متخصصین مراقبت های بهداشتی که از نظر فرهنگی دارای صلاحیت باشن
- همه این عوامل می توانند در نحوه مشاهده علائم ADHD نقش داشته باشند و می توانند منجر به موانعی در تشخیص و درمان ADHD در جوامع به حاشیه رانده شده تاریخی شوند.
نتیجه گیری و پایان
بیش فعالی یک اختلال است که در افراد دیده می شود. در این مقاله سعی داشتیم به بیان نکاتی ساده، علمی، آموزنده و جذاب درباره این اختلال بپردازیم. در صورتی که نظر، انتقاد یا پیشنهادی دارید، در بخش کامنت ها با ما همراه باشید.
نویسنده :
بابک حیدریان
بابک حیدریان مهر. دانشجوی کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی، محقق و متخصص SEO & Digital Marketing "زندگی ممکن است پُر از درد و رنج باشد، اما واکنشِ ماست که حرف آخر را می‌زند". فردیش نیچه
خیلی مقاله خوبه و کاملی بود
سلام دوست گرامی
موفق باشین