برون سپاری کارها چیست؟ مزایا و معایب + نکات مهم Outsourcing

اولین بار به عنوان یک استراتژی تجاری رسمی در سال 1989 دیده شد، برون سپاری فرآیند استخدام اشخاص ثالث برای انجام خدماتی است که معمولاً توسط شرکت انجام می شد. اغلب از برون سپاری استفاده می شود تا یک شرکت بتواند بر عملیات اصلی خود تمرکز کند. همچنین از جمله برای کاهش هزینه های نیروی کار استفاده می شود. در حالی که حریم خصوصی اخیراً برای پیمانکاران برون سپاری محل بحث و جدل بوده است، به دلیل تأثیر آن بر بازار کار در اقتصادهای داخلی نیز انتقاداتی را به دنبال داشته است.

بانکی را در نظر بگیرید که عملیات خدمات مشتری خود را برون سپاری می کند. در اینجا، تمام سوالات یا شکایات مشتری در مورد خدمات بانکداری آنلاین آن توسط شخص ثالث رسیدگی می شود. در حالی که انتخاب برون سپاری برخی از عملیات تجاری اغلب یک تصمیم پیچیده است، بانک تصمیم گرفت که با توجه به تقاضای مصرف کننده، تخصص شخص ثالث و ویژگی های صرفه جویی در هزینه، موثرترین تخصیص سرمایه باشد.

مزایای برون سپاری

موارد تجاری برای برون سپاری بسته به موقعیت متفاوت است، اما مزایای برون سپاری اغلب شامل یک یا چند مورد از موارد زیر است:

• هزینه های کمتر (به دلیل صرفه جویی در مقیاس یا نرخ پایین کار)
• افزایش بهره وری
• ظرفیت متغیر
• افزایش تمرکز بر استراتژی / شایستگی های اصلی
• دسترسی به مهارت ها یا منابع
• افزایش انعطاف پذیری برای پاسخگویی به شرایط متغیر تجاری و تجاری
• زمان ورود به بازار را تسریع کرد
• کاهش سرمایه گذاری مداوم در زیرساخت های داخلی
• دسترسی به نوآوری، مالکیت معنوی و رهبری فکری

معایب برون سپاری شامل مشکلات ارتباطی، تهدیدات امنیتی در جایی که داده های حساس به طور فزاینده ای در خطر هستند و وظایف قانونی اضافی است. در سطح وسیع‌تری، برون‌سپاری ممکن است پتانسیل ایجاد اختلال در نیروی کار را داشته باشد. یکی از مثال‌هایی که اغلب به ذهن می‌رسد، صنعت تولید در آمریکا است، جایی که اکنون بخش زیادی از تولید در سطح بین‌المللی حرکت کرده است. به نوبه خود، مشاغل تولیدی با مهارت بالاتر، مانند روباتیک یا ماشین‌های دقیق، در مقیاس بزرگ‌تری ظهور کرده‌اند.

• زمان چرخش کندتر
• فقدان دانش کسب و کار یا حوزه
• موانع زبانی و فرهنگی
• تفاوت منطقه زمانی
• عدم کنترل

خدمات برون سپاری

برون سپاری فرآیند کسب و کار (BPO) یک اصطلاح فراگیر برای برون سپاری یک کار فرآیند تجاری خاص، مانند حقوق و دستمزد است

مدل های برون سپاری فناوری اطلاعات و قیمت گذاری

مدل مناسب برای یک سرویس فناوری اطلاعات معمولاً با توجه به نوع خدمات ارائه شده تعیین می شود. به طور سنتی، اکثر قراردادهای برون سپاری بر اساس زمان و مواد یا قیمت ثابت صورت‌حساب می‌شدند. اما از آنجایی که خدمات برون سپاری از نیازها و خدمات ساده اولیه به مشارکت های پیچیده تری که قادر به ایجاد تحول و نوآوری هستند بالغ شده اند ، رویکردهای قراردادی برای شامل خدمات مدیریت شده و ترتیبات مبتنی بر نتیجه بیشتر تکامل یافته اند.

متداول ترین راه ها برای ساختار یک تعامل برون سپاری عبارتند از:

زمان و مواد: همانطور که از نام آن پیداست، مشتری بر اساس زمان و مواد مصرف شده برای تکمیل کار به ارائه دهنده پرداخت می کند. از لحاظ تاریخی، این رویکرد در قراردادهای توسعه و نگهداری برنامه های طولانی مدت استفاده شده است. این مدل می تواند در شرایطی مناسب باشد که محدوده و مشخصات آن به سختی برآورد شود یا نیازها به سرعت در حال تکامل هستند.

قیمت‌گذاری واحد/طبق تقاضا: فروشنده نرخ تعیین‌شده‌ای را برای سطح خاصی از خدمات تعیین می‌کند و مشتری بر اساس استفاده‌اش از آن خدمات پرداخت می‌کند. به عنوان مثال، اگر تعمیر و نگهداری دسکتاپ را برون سپاری می کنید، ممکن است مشتری به ازای تعداد کاربران دسکتاپ پشتیبانی شده مبلغ ثابتی بپردازد. قیمت‌گذاری پرداخت به ازای استفاده می‌تواند از روز اول سود بهره‌وری را به ارمغان بیاورد و تجزیه و تحلیل هزینه قطعات و تنظیمات را آسان می‌کند. با این حال، نیاز به برآورد دقیقی از حجم تقاضا و تعهد برای حداقل حجم معاملات معین دارد.

قیمت گذاری ثابت: قیمت معامله در ابتدا تعیین می شود. این مدل زمانی می تواند به خوبی کار کند که نیازمندی ها، اهداف و محدوده باثبات و روشنی وجود داشته باشد. پرداخت یک قیمت ثابت برای خدمات برون سپاری می تواند جذاب باشد زیرا هزینه ها را قابل پیش بینی می کند. می تواند به خوبی کار کند، اما زمانی که قیمت بازار در طول زمان کاهش می یابد (همانطور که اغلب انجام می شود)، یک قیمت ثابت ثابت می ماند. قیمت گذاری ثابت نیز برای فروشنده سخت است، که باید سطوح خدمات را با قیمت مشخصی برآورده کند، مهم نیست که این خدمات در نهایت به چه تعداد منابع نیاز دارند.

• آموزش بیزنس کوچینگ

قیمت گذاری متغیر: مشتری قیمت ثابتی را در انتهای پایین خدمات ارائه شده توسط تامین کننده می پردازد، اما این روش امکان ایجاد تغییراتی در قیمت گذاری بر اساس ارائه سطوح بالاتر خدمات را فراهم می کند.

Cost-plus: قرارداد به گونه ای نوشته شده است که مشتری هزینه های واقعی خود را به علاوه درصدی از پیش تعیین شده برای سود به تامین کننده پرداخت کند. چنین طرح قیمت‌گذاری به دلیل تغییر اهداف تجاری یا فناوری‌ها اجازه انعطاف‌پذیری را نمی‌دهد و انگیزه کمی برای یک تامین‌کننده برای عملکرد مؤثر ایجاد می‌کند.

قیمت‌گذاری مبتنی بر عملکرد: خریدار مشوق‌های مالی ارائه می‌کند که تامین‌کننده را تشویق می‌کند تا عملکرد مطلوبی داشته باشد. برعکس، این نوع طرح قیمت‌گذاری، تامین‌کنندگان را ملزم به پرداخت جریمه برای سطوح خدمات نامطلوب می‌کند. قیمت گذاری مبتنی بر عملکرد اغلب همراه با یک روش قیمت گذاری سنتی، مانند زمان و مواد یا قیمت ثابت استفاده می شود. این رویکرد زمانی می‌تواند سودمند باشد که مشتریان بتوانند سرمایه‌گذاری‌های خاصی را که فروشنده می‌تواند به منظور ارائه سطح بالاتری از عملکرد انجام دهد، شناسایی کنند. اما نکته کلیدی این است که اطمینان حاصل شود که نتیجه ارائه شده ارزش تجاری فزاینده ای برای مشتری ایجاد می کند، در غیر این صورت ممکن است در نهایت به فروشندگان خود برای کاری که به هر حال باید انجام دهند پاداش دهند.

به اشتراک گذاری سود: قیمت گذاری بر اساس ارزشی است که فروشنده فراتر از مسئولیت های معمول خود ارائه می دهد، اما از تخصص و مشارکت او ناشی می شود. به عنوان مثال، یک تولید کننده خودرو ممکن است به یک ارائه دهنده خدمات بر اساس تعداد خودروهایی که تولید می کند، پرداخت کند. با این نوع چیدمان، مشتری و فروشنده هر کدام دارای پوستی در بازی هستند. هرکدام دارای پول در معرض خطر هستند و اگر عملکرد تامین کننده بهینه باشد و اهداف خریدار را برآورده کند، هر کدام درصدی از سود را به دست خواهند آورد.

ریسک/پاداش مشترک: ارائه‌دهنده و مشتری به طور مشترک توسعه محصولات، راه‌حل‌ها و خدمات جدید را با ارائه‌دهنده به اشتراک‌گذاشته در پاداش‌ها برای مدت زمان مشخصی تأمین می‌کنند. این مدل ارائه‌دهنده را تشویق می‌کند تا ایده‌هایی برای بهبود کسب‌وکار ارائه دهد و ریسک مالی را بین هر دو طرف پخش کند. همچنین برخی از خطرات را با به اشتراک گذاشتن آنها با فروشنده کاهش می دهد. اما برای انجام این کار به سطح بالاتری از حکمرانی نیاز دارد.

سازمان‌های فناوری اطلاعات به‌طور فزاینده‌ای به دنبال شرکای هستند که بتوانند با آن‌ها کار کنند، زیرا توسعه چابک را پذیرفته و رویکردها را توسعه می‌دهند. استیو هال، یکی از شرکای گروه خدمات مشاوره اطلاعات (ISG) می‌گوید: «سازمان‌ها به سرعت در حال تبدیل شدن به شرکت‌های چابک هستند که نیازمند چرخه‌های توسعه سریع و هماهنگی نزدیک بین کسب‌وکار، مهندسی و عملیات هستند». “تحویل جهانی نیاز به یک فرآیند چابک توزیع شده در سطح جهانی برای متعادل کردن نیاز به سرعت و فشار هزینه فعلی دارد.”

چالش های برون سپاری

اجرای برون سپاری دشوار است و میزان شکست روابط برون سپاری همچنان بالاست. بسته به اینکه از چه کسی بپرسید، می تواند از 40 تا 70 درصد باشد. در قلب مشکل، تضاد ذاتی منافع در هر ترتیب برون سپاری است. مشتری به دنبال خدمات بهتر، اغلب با هزینه های کمتر، نسبت به انجام خود کار است. با این حال، فروشنده می خواهد سود داشته باشد. این تنش باید از نزدیک مدیریت شود تا نتیجه موفقیت آمیز برای مشتری و فروشنده تضمین شود.

یکی دیگر از دلایل شکست برون سپاری، عجله برای برون سپاری در صورت عدم وجود یک مورد تجاری خوب است. برون‌سپاری که به‌عنوان یک مانور کاهش هزینه «راه‌حل سریع» دنبال می‌شود، نه سرمایه‌گذاری که برای افزایش قابلیت‌ها، گسترش جهانی، افزایش چابکی و سودآوری یا تقویت مزیت رقابتی طراحی شده است، احتمالاً ناامیدکننده است.

• آموزش اکسل

به طور کلی، با محو شدن مرزهای بین مسئولیت های مشتری و فروشنده و گسترش دامنه مسئولیت ها، خطرات افزایش می یابد. هر نوع برون سپاری، رابطه تنها در صورتی موفقیت آمیز خواهد بود که هم فروشنده و هم مشتری به مزایای مورد انتظار دست یابند.